ภาษาไทยสื่อของหัวใจ - เรื่องสั้น

เพื่อนของผม
คำกก- ศักดิ์สิทธิ์ นามสุวรรณ
ผมเชื่อว่าผู้ใหญ่ทุกคนต้องเป็นคนดีเพราะเขาใช้ชีวิตผ่านวัยวาร จากวัยเยาว์และรับผิดชอบสิ่งต่างๆมามากมาย ผมไม่เคยมีอคติและคาดหวังอะไรในตัวผู้ใหญ่นอกจากความเชื่อว่า ผู้ใหญ่ทุกคนเป็นคนดีและเด็กอย่างผมสามารถพึ่งพิงผู้ใหญ่ได้เสมอ ไม่ว่าพ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา หรือครู
นายสมนึก พิพัฒน์ ชื่อผมเอง ผมเรียนหนังสืออยู่ชั้นม.๕/๔โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ โรงเรียนของผมตั้งอยู่ท่ามกลางทุ่งนานับพันๆไร่ ผมมีความสุขกับการเฝ้าสังเกตการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติรอบๆโรงเรียนมากกว่าการเรียนหนังสือตั้งแต่เปิดเทอมถึงปิดเทอม ลุง ป้าและชาวบ้านกลุ่มใหญ่จะนั่งอีแต๋นแยกย้ายกระจายหายไปกับแปลงนาของตนและปักดำข้าวกล้า ไม่นานกล้าก็ใหญ่และแข็งแรงยืนต้นเขียวไสวไปทั่ว ต้นมะพร้าว ต้นกล้วยตามคันนาแกว่งใบยาวรีล้อลมเล่นไปมา นกกระยางขาวฝูงใหญ่โผลงกลางทุ่งข้าวแทรกตัวหากุ้งหอยปูปลาไม่รีบร้อนตั้งแต่เช้ายันเย็น
ธรรมชาติเช่นนี้สร้างความสุขแก่ผมมานับสิบปี มันสงบกว่าอยู่บ้านฟังเสียงเครื่องมือซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ของพ่อที่โยนลงกล่องเครื่องมือดังแกร๊งๆเป็นระยะๆ และเสียงเข้มๆของพ่อสั่งหยิบโน่นหยิบนี่จนกว่าจะซ่อมมอเตอร์ไซค์เสร็จ ผมอยากจะไปช่วยลุงกับป้าทำนามากกว่าจะเป็นช่างซ่อมรถจิปาถะเหมือนพ่อ มันดูเร่งรีบ วุ่นวายและสกปรก แต่จะให้ไปค้าขายเหมือนแม่ยิ่งทำไม่ได้แน่ๆเพราะเสียงแม่ที่ร้องขายกับข้าวสำเร็จมันออดอ้อนชวนให้ผู้ฟังวิ่งออกมาซื้อไปตลอดเส้นทาง อย่างดีผมก็แค่ช่วยแม่เข็นรถแบบขวยเขินทำหน้าเจื่อนๆอย่างทุกข์ทรมาน
“ ครูจะขอบอกผลการสอบกลางภาควิชาสังคมศึกษา คะแนน ๒๕ คะแนน ”
ครูมนูญ ซึ่งจบปริญญาโทปีกลายกลับมาสอนสังคมผมอีก
“ น.ส.กนกรัตน์ ๒๔ คะแนน น.ส.กนกวรรณ ๒๒ คะแนน นายพิชชา ๒๐ คะแนน.........”
ครูมนูญมักละเอียดรอบคอบจัดเรียงลำดับคะแนนสูง – ต่ำมาบอกพวกเรา แต่ก็ไม่น่าตื่นเต้นสักนิดเพราะใครๆก็รู้ว่าใครจะอยู่ในกลุ่มไหน
“ นายสมนึก ๗ คะแนน......” ผมได้ยินแว่วๆแต่ก็ยิ้มเพราะมีเพื่อนต่อคิวผมไปอีก ๒ คน แต่ทว่าได้คะแนนเหมือนผม
“ นายสมนึก เธอเรียน ม.๕ แล้วนะ ปีหน้า ม.๖ และจะต้องใช้วุฒิม.๖ไปสอบแข่งขันเรียนต่อที่อื่นๆอีก เธอยังเหลวไหลไม่เปลี่ยนแปลง หนีโรงเรียนเป็นประจำ การเรียนไม่มีพัฒนา ไม่ดูตัวอย่าง อย่างนายพิชชาเขาบ้าง.......”
ผมทำหน้าสลด ยอมรับผิดกับครูมนูญเหมือนเคยเพื่อให้แกสบายใจ คำตักเตือนของแกทำเอาผมซึ้งใจทุกครั้งและนึกขอบคุณแกในใจเสมอ แล้วผมก็ลืมมันให้ผ่านไปเร็วดั่งสายลม ผมรู้ระบบการเรียนดีว่าถ้าตก ติด ๐ , ร , มส. ผมไปยื่นคำร้องมาสอบแก้ตัวผมต้องผ่าน ผมต้องรับผิดชอบในการเรียนและการสอบแก้ตัว จะได้เอาเวลาส่วนใหญ่ไปนอนเล่นที่เพิงเล็กๆด้านหลังโรงเรียน เฝ้ามองท้องฟ้า นาข้าว กอบัว ปลาซิว ปลาหมอว่ายผ่านกอข้าวไปมา หรือมากู้เบ็ดราว ๔ – ๕ คันที่ปักดักปลาช่อนเอาไว้ พอได้ยินเสียงกริ่งสัญญาณเลิกเรียนจึงวิ่งลัดเลาะเข้ามาภายในโรงเรียนและกลับบ้าน
บ้านของผมอยู่ในตลาด ตลาดอยู่ทิศเหนือห่างจากโรงเรียนประมาณ ๑ กิโลเมตร ผมมีจักรยานประจำตัวคันหนึ่ง พ่อบังคับให้ถีบมาเรียนหนังสืออย่างตรงไปตรงมา ไม่เถลไถล พ่อซ่อมให้ด้วยมือพ่อเองทุกอย่างตั้งแต่ขัด พ่นสี ดัดวงล้อ เปลี่ยนโซ่ ยางใน ฯลฯ แรกๆมันทำให้ผมภูมิใจมาก เป็นพาหนะคู่กายที่เพื่อนๆหลายคนอิจฉายกเว้นแต่พิชชา กนกรัตน์ และกนกวรรณ
พ่อของพิชชาเป็นนายตำรวจและแม่เป็นพยาบาลทำงานในตัวจังหวัด พ่อพิชชาขับรถปิกอัฟรุ่นใหม่มาส่งที่โรงเรียนและรับกลับทุกวัน บางวันอาจเป็นรถเก๋งของแม่บ้างแต่ไม่บ่อยนัก พิชชาเป็นความหวังของพ่อ พ่อต้องการให้เรียนนายร้อยตำรวจ ส่วนพี่สาวและน้องสาวเป็นภาระของแม่ที่จะปลูกฝังให้เป็นพยาบาลหรือเภสัชกร ตอนอยู่ม.ต้นพิชชาเรียนในโรงเรียนในจังหวัดแต่คะแนนไม่ถูกใจพ่อจึงให้มาเรียนที่นี่เพราะอาจารย์ใหญ่มีฐานะเป็นลุงของพิชชา พิชชาเป็นเพื่อนที่ดีของผม เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ม.๔ เล่นฟุตบอล ตะกร้อ ฝึกลูกเสือ ฯลฯ เขาไม่เคยรังแกหรือเอาเปรียบใครเลย เป็นเด็กหัวอ่อนกลับบ้านกับพ่อตรงเวลาทุกวัน
กนกรัตน์และกนกวรรณเป็นพี่น้องกัน หน้าตาคล้ายๆกันเหมือนฝาแฝดแต่ไม่ใช่ ทั้งคู่อยู่บ้านห้องแถวใกล้ผม แนวถนนสายเดียวกับผมแต่ถัดไปห้องแถวหนึ่ง เราสามคนเติบโตมาด้วยกัน เคยเล่นสนุกกันแบบเด็กๆ เช่น มอญซ่อนผ้า กระโดดเชือก แต่ไม่บ่อยนัก กนกรัตน์มีชื่อเล่นว่าอ้อย กนกวรรณมีชื่อเล่นว่าตาล พ่อของเธอตายตั้งแต่ยังเล็กเพราะอุบัติเหตุ แม่ต้องใช้หนี้ธนาคารแทนพ่อ จนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่อยู่พักหนึ่ง อ้อยกับตาลต้องช่วยแม่ค้าขายของจิปาถะ ใส่สาแหรกหาบขายบ้าง ตั้งขายบ้าง เข็นรถขายบ้าง จนต่อมาเก็บเงินทองได้ก็มาเปิดร้านขายของชำในห้องแถวเช่าซื้อจนถึงเดี๋ยวนี้ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือทั้งคู่มีผลการเรียนดีเสมอมา
“ อยู่บ้านเธอทำอะไรบ้าง ? ” ผมเคยถามอ้อยและตาลพร้อมกัน
“ ก็เฝ้าหน้าร้าน ช่วยแม่ขายของ ” ตาลตอบ
“ อะไรอีก ”
“ ทำการบ้าน และอ่านนิตยสารให้แม่ฟังหลังอาหารเย็น ” อ้อยตอบ
“ อะไรคือนิตยสาร ”
“ เป็นหนังสือของแม่และของพ่อที่เคยอ่านประจำ แม่จะซื้อมาไว้เสมอ มีนิยาย นิทานและความรู้ให้อ่านมากมาย ” อ้อยและตาลยิ้มอย่างภูมิใจ
วันนี้ผมไม่ได้เอาจักรยานมาโรงเรียนเพราะพิชชาบอกว่าพ่อจะมารับช้าหน่อย ให้ไปรอที่บ้านอาจารย์ใหญ่ในตลาด ผมจึงสบโอกาสอยากเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกลับบ้านกับพิชชา อ้อยและตาล คงสนุกดีกว่าถีบจักรยาน ผมวิ่งลอดรั้วหลังโรงเรียนอย่างรีบร้อน ลัดเลาะต้นหูกวางออกมาหน้าโรงเรียน เห็นเพื่อน ๓ คนเดินนำหน้าไปไกลโข ก็รีบโกยอ้าว
“ อ้อย ตาล รอสมนึกด้วย ” พิชชาหันมาเห็นผมเหมือนมีญาณวิเศษ
“ พ่อตัวดี หนีไปหลบที่ไหนมาอีกล่ะ ถ้าครูปกครองเขาจับได้ก็ถูกเฆี่ยนอีก ” ตาลทำตาเขียวใส่
“ ก็ที่เก่าแหละ เงียบสงบดี รับรองไม่มีใครรู้ ” ผมยิ้มแก้มปริ ไม่รู้สึกผิดใดๆ
“ วันหลังเราน่าจะลองไปดูมั่งนะ ” พิชชาพูด ท่าทางเอาจริงและมองสบตา ๒ สาวรุ่นก่อนจะเปลี่ยนใจ “ ล้อเล่นน่า ”
“ นึกแล้ว พิชชาไม่กล้าแน่ ” ตาลพูดขึงขังพร้อมขยับสายกระเป๋าสะพายให้ตึง
“ พิชชากลัวพ่อจะตาย ” อ้อยพูดขึ้นบ้าง
“ เราว่าเราไม่ใช่คนกลัวพ่อนะ แต่อยากทำตัวให้พ่อสมหวังมากกว่า ” พิชชาตอบด้วยเหตุผล
สายลมกรรโชกผ่านมาวูบหนึ่งพัดเอากลิ่นไอข้าวและฟางหญ้าแห้งเข้าจมูก รู้สึกสดชื่น พวกเราทำเวลาและระยะทางห่างโรงเรียนออกมาจนเกือบเข้าสู่ตลาด ผมจึงคิดถึงเรื่องอะไรออก
“ ไอ้พิชชา เอ็งยังคิดว่าข้าเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า ? ” คำพูดแปลกๆของผมทำให้พิชชาหยุดนิ่ง อ้อย ตาลก็หยุดเดินและอยากรู้ว่าทำไปผมจึงพูดแปลกๆออกมา
“ สมนึกจะหาเรื่องพิชชาทำไมนะ ” อ้อยพูด ประโยคนี้ทำให้ผมลดเสียงลง
“ เปล่าหรอกน่า ” “ แต่ฉันเผอิญได้ยินอาจารย์ใหญ่คุยกับครูมนูญเรื่องพ่อของพิชชา ” พิชชาลดสายตาลงต่อ
“ เป็นเรื่องจริง ? !! ” ผมตบไหล่เพื่อนเบาๆทั้ง ๒ แขน พิชชาหันหลังกลับ เดินก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไรไปตลอดทาง ทำเอาทุกคนหยุดพูดเดินตามไปห่างๆ อ้อย ตาล ชำเลืองหางตามองผมเป็นระยะด้วยความอยากรู้ แต่พอถึงทางแยกใหญ่พิชชาก็เดินตรงไปบ้านอาจารย์ใหญ่ ส่วนเราสามคนเลี้ยวซ้ายไปทางเดียวกัน
อ้อยกระตุกแขนผมเบาๆ แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมตอบว่าได้ยินอาจารย์ใหญ่พูดว่ามีผู้หญิงมาติดพันพ่อของพิชชา ทำให้มีปากเสียงกับแม่
“ สงสารพิชชานะ ” อ้อยตอบ
“ ชอบพิชชาละสิ ” ผมกระเซ้า ทำเอาอ้อยหน้าแดงก่ำขึ้นทันตา วิ่งไล่หยิกข่วนผมไปตลอดทาง ส่วนตาลก็วิ่งหัวร่อร่าตามมา แล้วเราก็กลับถึงบ้าน
วันต่อมาก่อนกลับบ้านทุกครั้งเราสามคนจะคอยสังเกตพฤติกรรมพ่อลูกคู่นี้ขณะมารับพิชชาที่หน้าโรงเรียน เราคิดว่าจะพบอะไรที่ทำร้ายจิตใจของพิชชาแต่กลับผิดคาด ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จนหมดสนุกและลืมเรื่องนี้ไปหลายวัน
“ พ่อกับแม่เราคืนดีกันแล้ว ” พิชชาพูดเอง ใบหน้าแจ่มใส ดวงตาเป็นประกาย
“ เราเกลียดพ่ออยู่หลายวัน นั่งรถไม่ยอมสบตา ไม่พูดด้วย ” “ พ่อบอกว่าให้ลูกตั้งใจเรียน เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ พ่อจะไม่ทำร้ายจิตใจลูก จะแก้ปัญหาเอง ”
“ เออ.....พ่อนายแน่มากว่ะ ” ผมกับพิชชาระเบิดเสียงหัวเราะลั่นสนามและเสียงนั้นก็เงียบหายไปกับสายลมกลางทุ่งนาที่ล้อมรอบอย่างรวดเร็ว
วันปัจฉิมนิเทศนักเรียนชั้นม.๖ของโรงเรียนจำนวน ๔ ห้อง ประมาณ ๑๖๐ คน ดูช่างคึกคักไม่หยอก จนนักเรียนทุกคนอดประหลาดใจไม่ได้ อาจารย์ใหญ่เชิญผู้ปกครองนักเรียนทุกคนมาร่วมพิธี บนเวทีมีข้อความตัวโตเขียนว่า “ ปัจฉิมอาลัย – ก้าวไปเพื่ออนาคต ”
ตอนแรกให้นักเรียนอยู่แถวด้านหน้า ผู้ปกครออยู่ด้านหลัง มีพระมาเทศน์ ประพรมน้ำมนต์ อาจารย์ใหญ่ให้โอวาทและกล่าวอวยพร อาจารย์อื่นๆพูดอีก ๔ – ๕ คน มีการรำอวยพรและล่ำลาอาจารย์ผู้สอน
พวกเราก้มลงกราบอาจารย์ทุกท่านด้วยความรู้สำนึกอย่างรุนแรงในวินาทีนั้น ทำเอาเนื้อตัวเย็นเฉียบ อารมณ์สลดจนจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ จากนั้นก็นำดอกไม้มามอบให้อาจารย์ใหญ่ อาจารย์ผู้สอนและเพื่อนๆต่างห้องจนดูวุ่นวายพักใหญ่ อาจารย์ใหญ่ประกาศว่าให้ไปร่วมรับประทานอาหารตามที่จัดไว้ ให้ผู้ปกครอบกับนักเรียนรับประทานอาหารร่วมกัน
วันนั้นเป็นวันที่ผมได้ใกล้ชิดพ่อแม่ของพิชชามากที่สุด พ่อแม่พิชชาแต่งกายดีพูดจาสุภาพ ไม่ถือตัว พูดคุยกับแม่ของอ้อยและตาลด้วยกิริยายิ้มแย้ม อาจารย์ใหญ่ก็ยังมาร่วมรับประทานกับโต๊ะพวกเรา แต่พ่อแม่ของผมที่เคยพูดมากกลับเงียบไม่ค่อยพูดอะไรมากนัก ผมต้องยิ้มให้พ่อกับแม่ตลอดเวลาเพื่อรักษาหน้าแกไว้ เป็นภาพเหตุการณ์สุดท้ายที่ผมจดจำไว้ได้ในช่วงการเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย
ครอบครัวผมรับประทานอาหารมื้อเย็นวันนั้นอย่างมีรสชาติแห่งการตำหนิมากกว่ารสชาติของอาหาร เป็นการตำหนิที่พรั่งพรูจากจิตใจทั้งของพ่อและแม่ต่อผลการเรียนของผม
“ คะแนนแก ๑.๙๘ กับของลูกคุณตำรวจและของลูกสาวพี่อุบลวรรณทั้ง ๓ คนมันห่างจากของแกลิบลับ ฉันละอายเขาเมื่อกลางวันจนไม่รู้จะพูดยังไงดี.........” พ่อพูดออกมาจากใจถึงความห่วงใยที่มีต่อผม ผมรู้ดี ผมรู้ดี
“ กินข้าวให้อิ่มก่อน แล้วค่อยคิดเรื่องของมันต่อเถอะพ่อ ”
“ พูดมาเป็นนานสองนานก็เท่านั้น เมื่อลูกเราหัวมันไม่เอาถ่าน ก็ต้องยอมรับ ให้มันฝึกงานช่างซ่อมรถราอยู่กับแกที่นี่แหละ ” แม่มองสบตาผมเหมือนจะปลอบใจ แต่แวบความคิดก็ได้รับคำตอบในใจว่า แม่รู้ว่าผมโง่ ผมโง่จริงหรือ ?
“ งานซ่อมรถรา มันก็ไม่ได้ความ ไม่เอาอะไรจริงจังสักอย่าง ได้แต่หยิบๆจับๆแล้วก็หายหัว สู้ไอ้ป้อมลูกจ้างมันก็ไม่ได้ มันมาอยู่ช่วย ๒ – ๓ ปี เดี๋ยวนี้มันจะเก่งกว่าฉันเสียอีก ” คำพูดของพ่อช่างหนักแน่นและน่าเกรงขาม
พระจันทร์ลอยเด่นอยู่เหนือยอดมะพร้าวหลังบ้าน
ถึงจะเวลา ๒ – ๓ ทุ่มแล้วผมก็ยังมองเห็นโรงเรียนสว่างอยู่รำไรสุดสายตา โรงเรียนที่ผมรักและผูกพันเพราะอยู่ที่นี่ตั้งแต่ ป.๑ – ม.๖ ความเงียบช่วยให้ความคิดสงบขึ้น ภาพอดีตปรากฏขึ้นเป็นช่วงๆ ผมยิ้มรับอดีตนั้นอย่างสุขใจแต่ก็ต้องชะงักยิ้มนั้นไว้เมื่อปรากฏภาพครูมนูญตำหนิผมในชั้นเรียน ภาพครูปกครองลงโทษด้วยการเฆี่ยนและเก็บขยะ ภาพพ่อแม่ส่ายหัวเอือมระอาต่อความไม่เอาถ่านด้านการเรียนของผม ความจริงการเรียนในโรงเรียนเป็นเรื่องสนุก มีเพื่อน มีเรื่องสนุกให้ทำทั้งวัน ทั้งวิ่งเล่น เตะฟุตบอล ตะกร้อ ทำรายงาน ทำการบ้าน ฯลฯ วันต่อวันช่างรวดเร็ว
แล้วผมจะต้องออกจากโรงเรียนนี้ไปเพราะผมจบม.๖แล้ว แต่สายตาผู้ใหญ่หลายๆคนช่างทำให้ผมหวั่นใจ ทำไมเขาต้องรุมตำหนิผมหรือเพราะเกรดเฉลี่ย ๑.๙๘ ผมว่าผมเรียนเต็มที่แล้วนะ
ครูมนูญผู้เคร่งตำราและรักหนังสือ ครูคงอ่านหนังสืออะไรสักเล่มในบ้านพักครูในโรงเรียน หรือดูข่าวในทีวี หรือเตรียมการสอน หรือเดินไปคุยกับครูเพื่อนบ้าน
กนกรัตน์ กนกวรรณและพิชชา คงไม่ยอมห่างจากโต๊ะเขียนหนังสือ พิชชาคงยังมุ่งมั่นอ่านหนังสือเพื่อสอบเตรียมทหารให้ได้เหล่านายร้อยตำรวจจะได้สมใจพ่อ การอ่านและการเรียนหนังสือให้เก่งเป็นวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ผู้ใหญ่ภูมิใจกับชีวิตวัยเยาว์ของเรา ผมไม่อาจจะเห็นด้วย
ผมเชื่อว่าผู้ใหญ่ทุกคนเป็นคนดีแน่เพราะเขาเลี้ยงดูลูกเมียสามีได้ เขาต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานต่างๆนานา การตำหนิเด็กๆอย่างผมบ้างย่อมแสดงถึงความรัก ความห่วงใย ความมีเมตตา แต่จะให้ผมน้อมรับและน้อมตัวปฏิบัติตามโดยดีนั้นคงจะไม่ได้ ก็ลุงกับป้าเฝ้าฟูมฟักไร่นาเพื่อต้นข้าวจะได้ออกรวงเต็มๆหนักๆ ข้าวจะได้มีราคา แต่ข้าวก็ไม่เห็นจะเชื่ออะไรได้ บางปีมันก็รวงเต็ม บางปีมันก็รวงลีบเล็กแคระแกรน ก่อนออกรวงมันได้แต่โบกใบพร้อมๆกับล้อลมเล่นไหลพลิ้วเป็นลูกคลื่น มองดูสดชื่นสวยงามจับใจ แต่พออีกเดือนมันอาจทำให้ลุงกับป้าผิดหวัง เหมือนผมผมอยากอิสระ ทำตัวสดชื่น แต่ก็ทำให้ผู้ใหญ่ผิดหวัง.........แต่อาจจะไม่ตลอดไป
ปัจจุบันนี้ ผมยังอยู่บ้านนอกช่วยลุงกับป้าทำนาและช่วยสานต่อร้านซ่อมรถของพ่อ ผมบวชเมื่อปีกราย พ่อ – แม่ ลุง – ป้าปลื้มใจกันยกใหญ่ ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงมาช่วยงานมากมาย อาจเป็นเพราะกิจการร้านซ่อมรถของพ่อดีขึ้น พ่อ-แม่ช่วยกันเก็บเงินต่อเติมร้านซื้ออะไหล่แท้มาจำหน่ายและเปิดขายรถมอเตอร์ไซค์และรถยนต์มือสอง ธุรกิจของพ่อผมมีส่วนช่วยอย่างมาก ผมเป็นคนช่วยออกความคิดดีๆหลายอย่าง ไปขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆร่วมโรงเรียนบ้าง ได้รับความเชื่อใจจากสังคมในอำเภอมากขึ้นเรื่อยๆ ธุรกิจของพ่อก็งอกงามขึ้น
ผมยินดีกับกนกรัตน์และกนกวรรณ ปีหน้าทั้งคู่จะจบพยาบาล สองพี่น้องก็ยินดีกับผมด้วยเช่นกัน
“ กำนันชมว่า ไร่นาสวนผสมของสมนึกให้ผลผลิตดีมาก ทำรายได้ให้กับลุง-ป้าและพ่อ-แม่ของเธออย่างงาม เกษตรกรรอบๆต้องมาศึกษาวิธีการจากสมนึก เดี๋ยวนี้สมนึกเป็นคนดังด้านการเกษตรไปเสียแล้ว......” กนกรัตน์จ้องตาผมด้วยแววตาคู่งามเป็นประกาย กนกวรรณต้องหยิกแขนพี่สาวเตือนให้รู้ตัว
“ เธอไม่รังเกียจคนจบวุฒิเพียงม.๖อย่างผมเหรอ....”
“ แต่การเรียนมสธ.ด้านเกษตรของเธอได้จบเพียง ๓ ปีเศษ ทำเอาฉันทึ่งเธอมากกว่า ”
ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมๆกันจนผมลืมตัวจากการสำรวมว่านั่งเป็นนาค
“ วันนี้ไม่มีพิชชามาด้วยหรือ ? ” ผมถามอ้อยตาลพร้อมๆกัน เวลาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งจนผมรู้สึกและยังไม่มีใครพูดอะไรอีก
“ ครอบครัวพิชชาย้ายเข้ากรุงเทพฯ เมื่อพิชชาสอบเข้าเรียนนายร้อยตำรวจสามพรานได้ และข่าวคราวก็หายเงียบไป ” กนกวรรณพูดทำลายความเงียบออกมา
กนกรัตน์ กนกวรรณและพิชชาเป็นเพื่อนที่ทำให้ผมไม่อาจลืมความสุขทุกอย่างในวัยเรียนที่ผ่านมาได้ ความสุขความทุกข์ต่างๆครั้งนั้นทำให้ผมก้าวมาถึงชีวิตวันนี้ ผมชอบชีวิตเรียบง่าย ไม่อยากวิ่งไปข้างหน้าให้เร็วนัก ไม่อยากเอาชนะใคร ไม่อยากให้ใครผิดหวังเสียใจ ผมอยากเป็นส่วนหนึ่งของทุ่งนา ของพืชผักสวนครัว ของสระน้ำและพันธุ์ปลา ของสวนผลไม้ย่อมๆ ของท้องฟ้า สายลม หยาดฝน แสงแดด ผมเฝ้าสังเกตสิ่งเหล่านี้มาตลอดชีวิต ผมเคยเรียนแย่จนถูกพ่อ แม่ ลุง ป้าและครูตำหนิมาแล้ว
เดี๋ยวนี้ผมจะไม่ทำเช่นนั้นอีก ผมจะไม่มีเวลาให้พ่อ แม่ ลุง ป้าเสียใจกับผืนนาและธุรกิจซ่อมรถที่ท่านจะมอบแก่ผม ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังเด็ดขาด แม้แต่เพียงต้นหญ้าสักต้นก็จะไม่ยอมให้มันชอกช้ำ เพราะธรรมชาติคือชีวิตของผมนายสมนึก พิพัฒน์ด้วยเช่นเดียวกัน.